Lasagne identiteit

Vlamingen willen ook nog wat anders zijn dan alleen maar Vlaming. Ze tonen zich tegelijk ook betrokken bij hun wijk, hun gemeente, hun provincie, enzovoort – tot Europa toe. En soms, bijvoorbeeld als de tsoenami de buren teistert, ontpoppen ze zich zelfs graag en gul tot wereldburgers.

Zo stapelen de laagjes zich op elkaar, als in een lasagne. Je propt ertussen wat je wilt en net dat geheel, met het korstje bovenop, maakt de hap zo lekker. Ziedaar, tot spijt van wie het benijdt, de Vlaamse lasagne-identiteit. Eén laagje alleen is tenslotte maar eentonige prut, een drogekorstbrood-identeit.

In de meeste landen voelen mensen zich even gelaagd in hun gevoelens van herkenning en solidariteit. Al verschilt de praktijk wel eens. Amerikanen dobberen in hun melting pot als forse brokken vlees in een vettige saus, met een stoofvleesidentiteit als gevolg. Het verscheurde en aan zichzelf twijfelende Nederland moet het voorlopig stellen met een zoetzuresaus-identiteit. Duitsers hebben het graag geordend en overzichtelijk, waarbij de chique artisjok zich niet te goed vindt voor een bedje van armoedige tomatensaus. Gevolg: een identiteit als een pizza quattro stagioni.

Hoe zit dat met de kleur van de Vlaamse lasagne? Pastavellen met alleen tomatenvulling, dat kleurt eenzijdig rooms-rood. Hoeft niet. Spinazie of rucola zorgen voor groen en als de lasagne maar lang genoeg op het aanrecht blijft staan, komt met de schimmel eerst een blauwe en dan een zwarte tint.

(tekst gebaseerd op het artikel: ‘Que? Lasagne-identiteit’, De Standaard)